Адначасова з узброенай партызанскай барацьбой разгортвалася падпольная антыфашысткая дзейнасць у гарадах і іншых насельніцкіх пунктах. Патрыёты, якия там засталіся не гледзячы на тэррор, не скарыліся ворагу. Яны сабаціраваліся ворагу. Яны сабаціравалі гаспадарча – эканамічныя, палітычныя і ваенныя мерапрыемства захопнікаў, здейнялі шматлікія дыверсіі.

Менавіта на гэта арыентавала дырэктыва ЦК КП(б)Б ад 30 чэрвеня 1941 года аб пераходзе на падпольную работу партарганізацый раёнаў, занятых ворагам. Звярталася увага на тое, што партызанская барацьба павінна знаходзіцца ў полі зроку і весці пад непасрэдным кіраўніцтвам заканспіраваных падпольных партызанских структур.

Чатыры вобласці – Гомельская, Магілёўская, Мінская, Пінская, у якіх засталіся аблсныя парт органы. Тольки для арганізацыйна-кіраўнічай дзейнасці ў тыле ворага было пакінута звыш 1200 камуністаў, ў тым ліку 8 сакратароў абкамаў; 120 сакратароў гаркама і райкомаў партыі. Усяго ж для нелегальнай работы ў Беларусі заставалася звыш 8500 камуністаў.

Як і партызанскія фарміраванні, папярэдне створанае і самастойна ўзнікшае падполле самастойна адразу ж прыступіла да дыверсійнай баявой і палітычнай дзейнасці. у Мінску ўжо ў другой палве 1941 года падпольшчыкіўзрывалі склады са зброяй і ваеннай маёмасцью, цэхі і майстэрні па рамонту баявой тэхнікі, вырабу харчавання, знішчалі варожых чыноўнікаў,салдатаў і афіцэраў. У снежні 1941 года ў час напружанных баёў пад Масквой, яны ажыццявілі паспяховую дыверсію на чыгуначным вузле: вынікам яе з'явілася тое, што замест 90-100 эшалонаў ў сутки адсюль на фронт адпраўлялася толькі 5-6.

Акупацыйная адміністрацыя ў Мінску атрымлівала звесткі аб актыўнай дыверсійна-баявой дзейнасці падпольшчыкаў Брэста, Гродна, Мазыра, Віцебска.

На Аршанскім чыгуначным вузле эфектыўна дзейнічала група К.С. Заслонава. у снежні 1941 года брыкетна-вугальнымі мінамі, яна вывяла са строю некалькі дзесяткаў паравозаў: частка з іх была ўзарвана і замарожана на станцыі, іншыя ўзарваліся на шляху да фронту. Скардзячыся з гэтага выпаду, аршанская група бяспекі СД паведамляла свайму кіраўніцтву: "дыверсіі на чыгуначнай лініі Мінск-Орша сталі такімі частымі, што кожную з ніх па асобку не апішаш. Не прахдзіць ніводнага дня, каб не было здзейснена адной альбо некалькх дыверсій".

У Віцебску ў 1941- 1942 г.г. дзейнічала 56 падпольных груп. Адной з іх 3 кастрычніка 1942 года кіравала В.З. Харужая, якая была накіравана сюды Беларускім штабам партызанскага руху. 13 лістапада 1942 года фашысты схапілі і пасля доўгіх допытў закатавалі яе, а таксама С.С. Палякову, Е.С. Суранову, К.Д. Балдагову, сям'ю Вераб'ёвых. Пасмяротна В.З. Харужай прысвоена званне Героя Савецкага Саюза.

Важная роля ў разгортаванні антыфашасцкага руху ў Брэсцкай вобласці належала створаному ў маі 1942 года па ініцыятыве былых членаў КП ЗБ І.П. Урбановіча, М.Е. Крыштадовіча, І.І. Жыжкі "Камітэту барацьбы з нямецкімі акупантамі". Камітэт не абмяжоўваў сваю дзейнасць толькі Брэсцкай вобласці, а распаўсюджваў уплыў на шэраг раёнаў Баранавіцкай, Беластоцкай вобласцей.[12]

У Гомелі актыўную барацьбу з ворагам вялі групы на чыгуначным вузле. паравозавогонарамонтным заводзе, лесакамбінаце і іншых прадпрымествах горада – усяго больш за 400 чалавек.

Многонациональное содружество
Гармонично сочетая в себе черты Востока и Запада, Казань является местом проживания многих народностей и национальностей. В Казани и пригородах можно услышать речь на более чем 110 языках. Межконфессиональные отношения строятся в соответствии с принципом свободы совести, предусматривающим равенство всех религий перед законом, право граж ...

Эволюция восточнославянской государственности в XI–XII вв.
К началу XI в. государство Киевская Русь насчитывало уже 2 столетия своего существования. Оно прошло путь от одного из союзов славянских племен к большой феодальной державе с разноплеменным населением, в котором преобладали восточнославянские племена (вошедшие к тому времени полностью). Общая территория всей державы была огромна. Ее пер ...

Истоки кризиса и необходимость реформы государственной власти. Истоки реформы государственной власти
Истоки кризисной ситуации в СССР в период 1975-85 годов в значительной степени определялись возрастным составом высшего руководства страны. Это так, но этим ограничить причины кризиса было бы, мягко выражаясь, не совсем правильно. СССР, как впрочем, и любое другое государство, имел достаточно большой бюрократический аппарат, который раб ...